Frans Boetzkes: “Ik vloog de hele wereld over voor werk”

“Waarom ik voor het schildersvak koos? Zo ging dat gewoon vroeger”, blikt Frans Boetzkes (70) terug. “Ik ben geboren en getogen in Helmond, waar maar één school was: de ambachtsschool (LTS). Ik weet nog dat er schilders bij ons thuis aan het werk waren. Dat leek me ook wel wat. Geen minuut spijt van gehad.”

Frans begon op zijn vijftiende met werken. “Doorstuderen lukte niet, we waren met negen kinderen thuis. Veel te druk om aan de keukentafel te studeren. Ik startte als leerling-schilder bij Lintermans in Helmond. Al snel wist ik: hoe meer trucjes het aapje kende, hoe minder je in de winter thuis zat zonder werk.

Zo kwam ik begin jaren zeventig in aanraking met wandbekleding, jutebehang en Japans grasweefsel. In die tijd was Laura Ashley in opkomst, een beroemd Brits modehuis met een fabriek in Helmond. Vanaf toen werd mijn carrière nog spannender.”

Laura Ashley

Frans: “Laura Ashley was helemaal hot. Het bedrijf drukte stoffen voor kleding en meubels en produceerde behang en een eigen kledinglijn. Lady Di droeg veel van Laura Ashley. Ik hoorde over de opening van de fabriek in Helmond, solliciteerde en werd aangenomen. Ik mocht de fabriek en alle machines mee opknappen.

Overal in Europa werden winkels van Laura Ashley geopend. Ik werd verantwoordelijk voor het onderhoud van de winkels in Nederland en België. In die tijd ontmoette ik ook mijn vriendin Lies (67), destijds receptioniste bij Laura Ashley. Inmiddels wonen we alweer 42 jaar samen in ons fijne huis in Eindhoven.”

Chateau

Frans denkt met plezier terug aan zijn tijd bij Laura Ashley. “Ik verdiende 325 gulden per week, kreeg alle vrijheid en maakte onvergetelijke dingen mee. Zo vroegen Laura en haar man Bernard mij drie maanden mee naar Noord-Frankrijk, waar ze een chateau kochten. Ik mocht het kasteel van binnen en buiten opknappen.

Samen met een collega-schilder sliep ik in het koetshuis, waar we via een lange ondergrondse gang kwamen. Een geweldig avontuur! Ik sprak geen woord Frans, maar kon me met handen en voeten een beetje redden.”

Op weg naar Griekenland

“Daarna was het inpakken en wegwezen, tijd voor een nieuwe baan bij een standbouwbedrijf in Eindhoven. Ik reisde de hele wereld over. Ik zie mezelf nog zitten: de eerste keer in een vliegtuig, op weg naar Griekenland. Ik mocht in allerlei landen tentoonstellingen mee opbouwen, heel veel muurtjes schilderen en behangen.

Het was leuk en verdiende goed, maar Lies zei ‘Ik zie je nooit meer.’ Ze had gelijk. ‘Ik schei ermee uit’, beloofde ik. Zo begon ik bij schildersbedrijf Kuiten in Eindhoven. Hier kon ik doen wat ik het leukste vond: schilderen bij mensen thuis en overal gezellig een praatje maken.”

Arrogant

Frans kwam ook over de vloer bij topondernemers, waaronder Wim van der Leegte van de VDL Groep. “Ik begon op kantoor bij Van Der Leegte. Op een dag zei Wim: ‘Frans, luister eens. Jij bent om 16:15 uur klaar, maar je begint al om 16:10 uur met opruimen. Ik heb 250 mensen in dienst. Als die allemaal vijf minuten eerder stoppen, dan kost mij dat veel geld.’

Ik antwoordde met een knipoog: ‘U laat mensen toch niet in hun eigen tijd úw rommel opruimen?’ Een paar weken later kwam ik bij Wim thuis voor een klus. Mijn baas zei: ‘Hij wilde jou eigenlijk niet, want hij vond jou arrogant, maar ik zei dat je mijn beste schilder en behanger bent.’ ‘Nou, laat ’m dan toch maar komen’, had Wim met pijn en moeite geantwoord.”

Eigen tokootje

Uiteindelijk maakte Frans de overstap naar Hoppenbrouwers in Oirschot, waar hij twintig jaar boerderijen en monumentale huizen onder handen nam. “Een dorp is gemoedelijker dan de stad. ‘Hé schilder, je hoeft geen brood mee te nemen, je eet ’s middags gewoon met ons mee’, kreeg ik vaak te horen.

Ik had veel vrijheid en mijn eigen tokootje bij Hoppenbrouwers: een stationwagen vol rommel”, lacht Frans. “Maar ik kreeg steeds meer last van mijn knieën. De arbeidsdeskundige van het UWV vroeg: ‘U realiseert zich toch wel dat u altijd heel zwaar werk hebt gehad?’ Daar had ik nooit bij stilgestaan.”

Frontale botsing

Schilderen ging niet meer, dus solliciteerde ik bij onze groothandel. Werk wat prima kon met mijn knieën. Vlak voordat ik daar begon, ging het mis. Ik kreeg een zwaar auto-ongeluk, een frontale botsing. Mijn ruggenwervel was op drie plekken gebroken en dertig procent ingezakt. Toen was het klaar, over en uit.

Op mijn 66ste – anderhalf jaar eerder dan verwacht – ging ik met pensioen. Het was even wennen, maar gelukkig zijn we er financieel niet op achteruitgegaan. Ik had sinds mijn achttiende premie betaald en Lies had ook een mooi potje opgebouwd. Daar profiteren we nog steeds van. We hebben het goed.”

Reizen

Qua gezondheid gaat het ook weer prima met Frans. “We gaan vaak op reis. Bijvoorbeeld met de camper naar Noorwegen of Sicilië. Ook ga ik vaak naar Indonesië, waar mijn roots liggen. Ik heb ook nog vrijwilligerswerk gedaan in het ziekenhuis: met de koffiekar langs de wachtkamers, een praatje maken met de mensen.

Dat past echt bij mij. Ik krijg nog vaak telefoontjes: ‘Frans, kan jij een wandje plakken?’ Prima, dat houdt me bezig. Maar ik geniet ook van mijn vrije tijd hoor. We hebben ons fijne huis in Eindhoven, in 1981 voor 49.000 gulden op de veiling gekocht, helemaal naar ons zin en pensioenproof gemaakt. Hier willen we samen oud worden.”

Frans Boetzkes (70) uit Eindhoven
woont samen met Lies (67)
werkte bij Hoppenbrouwers in Oirschot