Hans Boetzkes: "Zorg dat de nieuwe generatie met plezier en vertrouwen aan het werk gaat"

De Sint-Lambertuskerk, het Kapelletje van Binderen, een kasteelpoort of een pittoresk steegje in Helmond. Je zegt het maar en gepensioneerd schilder Hans Boetzkes (72) legt het vast op doek. Van grote schilderskwast naar fijn penseel, van muurverf naar olieverf en van hoogwerker naar atelier. De liefde voor schilderen stroomt nog steeds door zijn bloed, maar in een andere vorm. Ook zijn nieuwe werk valt bij velen in de smaak.

“Vaak krijg ik een persoonlijk berichtje: ‘Hans, kan jij dit voor mij schilderen?’ Meestal gaat het om oude gebouwen of plekken die niet meer bestaan, waar mensen dierbare herinneringen aan hebben. Ze sturen mij een foto of ik ga zelf op zoek in het Helmonds archief. Zo kreeg ik ooit een tekening van vier bij vier centimeter van de oudste watermolen van Helmond waar ik een groot schilderij van maakte. Nu ben ik bezig met een karakteristiek wijkhuis. Er hangt ook een groot doek van mij in Zuid-Duitsland (het Kapelletje van Binderen, een bedevaartsplek in Helmond) en laatst kreeg ik ook nog een verzoek uit Amerika. Maar ik doe het rustig aan hoor”, lacht de schilder. “Ik ben tenslotte met pensioen.”

Atelier

Hans schildert in zijn eigen atelier, een aangebouwde tent aan huis. In Helmond, de plek waar Hans is geboren en getogen. Hier woont hij samen met zijn vrouw Rina (73) in de buurt van hun twee dochters en vier kleinkinderen. “Mijn kleindochter kan ook goed tekenen. Ze heeft het talent van haar opa”, knipoogt Hans.

Carrièreswitch

Dat talent heeft ‘opa’ altijd goed benut. Het begon in de Helmondse textielindustrie, waar Hans als jongeman startte als productontwerper van voornamelijk gordijnstoffen. Iets wat hij met veel liefde en plezier deed, mede door de leuke reisjes die bij zijn werk hoorden. Toen het doek viel voor de Helmondse textiel was het tijd voor een carrièreswitch. Hans liep een dagje mee met zijn zwager, ook schilder, en was om: dít werd zijn nieuwe werk. Na het volgen van meerdere cursussen begon Hans op 27-jarige leeftijd als schilder en behanger. “Een succesvolle combinatie. Ze wilden me overal hebben.”

Operaties

Hans startte bij Schildersbedrijf Dusol in Helmond. “Een leuke werkplek, waar ik altijd met plezier naartoe ging. Tot ik mijn been brak op het voetbalveld. Een complexe breuk. Na acht operaties moest ik opnieuw leren lopen. Het ging gelukkig beter, maar klimmen op een ladder lukte niet meer. Ik stopte bij Dusol en begon in 1991 als behanger bij Verheijen in Deurne, waar ik vijftien jaar werkte. Helaas begon daarna de ellende met mijn twee versleten knieën. Ik kreeg nieuwe knieën en zat weer een tijd thuis. Ik wilde zo graag weer aan de slag en begon bij Gebrs. Slegers B.V. in Helmond. Maar helaas was dat ook te zwaar, tot mijn baas zei: ‘Hans, ge blijft gewoon bij ons werken en hoeft niet meer de ladder op.’ Hij stuurde mij op pad met de hoogwerker. In zo’n bakje de lucht in, dat ging nog een hele tijd prima.”

Stoppen met werken

Maar op zijn 61ste hielden de knieën van Hans het toch echt voor gezien. “Als je jong bent, gaat alles vanzelf. Ben je ouder, dan lukt het niet meer om in de dakgoot te staan en steigers op en af te bouwen. Ik werd afgekeurd. Ineens was ik arbeidsongeschikt. Geen florissante tijd, maar we hebben er het beste van gemaakt. Inmiddels heb ik weer twee nieuwe knieën. Klimmen en kruipen gaat nog steeds niet (lacht), maar ik kan er prima mee vooruit.”

Hecht team

Met 65 jaar en negen maanden ging Hans officieel met pensioen. Hij denkt terug aan een mooie carrière. “Ik kwam overal: bij mensen thuis, op daken, in kelders, cafés en penthouses. Het was leuk om met collega’s op pad te gaan. Ken je het rijtje kantoren langs de spoorweg van Helmond naar Eindhoven? Deze hebben wij bijna allemaal van binnen bekleed met glasweefselbehang. We waren aanpakkers en maakten plezier. Helaas heeft ons kleine, hechte team ook iets ingrijpends meegemaakt. Collega Jan zou ons ’s ochtends oppikken op de zaak, maar hij kwam niet opdagen. We belden zijn vrouw, die zei dat hij al lang vertrokken was. Daarna volgde het droevige bericht van de politie: Jan was onderweg omgekomen bij een ongeluk. Zoiets vergeet je nooit meer.”

Rode Ibis

Maar ook de mooie momenten blijven Hans bij. “Zo hadden we een collega met een accordeon, die tijdens feestjes de tent op zijn kop zette. Wat hebben we gelachen met elkaar.” Het zijn leuke herinneringen om op te halen, bijvoorbeeld tijdens een potje biljart waar Hans zich nu ook graag mee bezighoudt, als speler en organisator. Maar het beste – ook voor de knieën – is om rustig te schilderen. “Laatst waren we in de dierentuin. Ik zat op een terrasje toen er plots een Rode ibis in een bananenboom vloog. Het was net of ie in het oerwoud zat. Ik maakte een foto en heb het tafereel thuis nageschilderd. Dat is zo mooi geworden. Zo blijf ik lekker experimenteren.”

Aanmoedigen

“Rina en ik willen ook nog mooie reizen maken, bijvoorbeeld naar Portugal of Italië”, droomt Hans. “Financieel redden we het prima hoor. Ik ben pas rond mijn dertigste begonnen met het opbouwen van een schilderspensioen, maar ik had al een klein potje gespaard vanuit de textiel. Als je jong bent, denk je niet aan stoppen met werken. Je wil juist gas geven, nieuwe dingen leren. Dat moet je als baas aanmoedigen.”\

“Als tip wil ik daarom meegeven: zorg dat de nieuwe generatie met plezier en vertrouwen aan het werk gaat, zodat ze niet afhaken. Ik heb zelf ook nog een paar jongens opgeleid. Ik liet ze meteen alle lastige klussen doen. Dan kreeg ik van collega’s te horen: ‘Hans niet doen, het zijn nog kinderen, ze weten niet hoe het moet.’ Maar ik zei: ‘Laat ze. Als het mislukt, doe ik het zelf nog wel een keertje over.’ Deze jongens hebben nu hun eigen schildersbedrijven. Mooi toch. Zo dragen we het vak aan elkaar over.”

Hans Boetzkes (72) uit Helmond
woont samen met Rina (73)
werkte bij Gebrs. Slegers B.V. in Helmond